Dag 1: Och Oma wat zijn we ver

Deel 1 de vliegreis
Och oma wat zijn we ver. En ver zijn we inderdaad. Om precies te zijn 8774 kilometer ver. We hebben vandaag gemerkt dat ondanks dat je met 800 km. per uur vliegt 8774 kilometer toch nog lang kan duren. Zeker als je op de vlucht zat waar wij vandaag zaten…maar goed laat ik bij het begin beginnen,
Na een korte vermoeiende nacht zijn we dan toch om 7 uur opgestaan, Douchen, haartjes kammen netjes glad scheren want voor de Amerikaanse authoriteiten willen we er natuurlijk op ons best uit zien. ;-). Vervolgens naar de ouders van Erica gereden die de komende 3 weken weer braaf op ons Opeltje willen passen. Hierna snel naar Schiphol gereden om na een kop koffie afscheid te nemen en door de douane te gaan. Na een Big Mac voor mij en een visburger voor Erica dan toch maar naar de gate gegaan om het nieuwste wonder der veiligheidstechnologie te ondervinden, de bodyscan.Dit is een soort cabine waar je in gaat staan en vervolgens wordt je volledig doorgelicht, Hierna zijn we het vliegtuig in gegaan en na een dik half uur taxieen eindelijk opgestegen.
    

Vaarwel Nederland tot over 3 weken. De vlucht zelf kan ik vrij kort over zijn…maar dat ben ik lekker niet want dan valt er niks te lezen ;-P. De mensen voor ons hadden vrij snel de knop gevonden om de stoel naar achter te leunen zodat wij verplicht werden de gehele vlucht weer als vee vervoerd te worden. Na 2 uurtjes kwam dan eindelijk de maaltijd en het is,,,,
 
inderdaad Pasta geworden, voor mij wel te verstaan. Erica had de kip en deze smaake beiden trouwens voor vliegtuigvoer helemaal niet verkeerd Ook is het afruimen dit jaar wel goed gegaan en is Erica slavrij gebleven. Helaas speelde er op ons persoonlijk videoscherm maar 1 film die we opzich wel wilde zien en laat dat nou net degene zijn die het niet doet…we hebben ons dus 8 uur vermaakt met de Nintendo en MP3-spelers.en het maken van foto’'s van hele saaie vluchtinformatie

Na een lange lange hele lange  vlucht eindelijk weer op Amerikaanse bodem en we werden direct begroet met de vlag van Amerika de zogenoemde Stars & Stripes. Na wat perikelen die ik jullie verder zal besparen zijn we dan ook hier door alle controles heen gekomen en officieel aangemeld als toerist in de VS voor max. 90 dagen dan. Geluk voor hun meer geld als voor 3 weken hebben we toch niet. Hierna was het nog redelijk haasten naar de volgende gate waar we net op tijd aan kwamen om in de rij te staan voor het boarden. Dit vliegtuig kwam volgens mij nog uit de tijd waarin we houten fietsbanden aten en op tulpenbollen reden want als je je toevallig afvraagt wat er toch ooit met die oude televisie is gebeurd waar je zoveel plezier van hebt gehad in de jaren 80……

Daar is ie dan.deze fungeert tegenwoordig als entertainmentsysteem in de vliegtuigen van United Airlines. Het was trouwens erg fris in dit vliegtuig dus vriendelijk vraagt Erica de dienstdoende stewardess (lees overbetaalde LBO’'er die nergens anders aangenomen is) of er toevallig nog dekentjes te zijn. Er wordt haar met een vrienden-lijken lach verteld dat deze uitsluitend zijn voor de Business Class. In de Economy kunnen mensen nl., nog wel eens besmettelijke ziektkkkttt HATSJOE!!! ziektes dus hebben en daardoor is het besmettingsrisico te groot geworden. Kortom het nieuwe motto van United “Expect nothing, ask nothing, Get nothing”. Je begrijpt vliegen is niet meer onze grootste hobby na vandaag. Goed genoeg gemopperd zijn er dan ook nog leuke dingen? Ja hoor we hebben nu al een aantal jongeren ontmoet die nagenoeg dezelfde rondreis gaan maken en geboekt hebben bij hetzelfde reisbureau dus deze zullen we in de loop van de vakantie nog wel tegenkomen. Terwijl ik dit trouwens zit te typen zit ik nog in bovengenoemd vliegtuig op weg naar San Francisco maar wou jullie dit toch niet onthouden.

Voor jullie in elk geval waarschijnlijk een goede morgen en wij vliegen langzaam de avond in